તમે તમોને ગમો નહીં એ ક્ષણ આવે તો ?

દરિયા વચ્ચે ઊભા રહો ને તમને મળવા રણ આવે તો ?

રણને નહીં ઓળખવા જેવું કરીને બ્હાનું

આમતેમ કે આડું અવળું તમે જ જોતાં રહો

તમે તમોને છેતરવાને તમે તમારી

જૂઠી વારતા તમને ખુદને કહો…

દરપણમાંથી પ્રતિબિંબ ખોવાય જાય

ને જ્યાં જાવ ત્યાં પાછળ પાછળ એકાદું દરપણ આવે તો ?

તમે તમોને ગમો નહીં એ ક્ષણ આવે તો ?

‘હવે નથી બચવું’ એ નક્કી કરી

તમે તમારી અકબંધ હોડી તોડી નાખો,

દરપણ ફૂટે એ પહેલાં તો તમે તમારી

જાતને મારી પથ્થર ખુદને ફોડી નાખો !

તમે હજુ તો ફૂટી જવાની અણી ઉપર હો

અને તમોને બચાવવાને કોક અજાણ્યું જણ આવે તો ?

તમે તમોને ગમો નહીં એ ક્ષણ આવે તો ?

– અનિલ વાળા

 દોડતાં આવ્યા અને પળમાં જ ડુબાડી ગયાં,
પાણીને લાગી તરસ તો શહેર આખું પી ગયાં!

સ્વપ્ન જાણે આંખનું સરનામું પણ ભૂલી ગયાં,
એમ દિવસો સાવ ખુલ્લી આંખમાં વીતી ગયા.

આમ જો કે મૃત્યુંથી તો કોઇ ’દિ બીતા નથી,
દીકરીને ભૂખ લાગી એટલે ધ્રુજી ગયા.

પૂરનાં જળની સપાટી ના વધે બસ એટલે,
આંખનાં પાણીને લોકો આંખમાં રોકી ગયાં.

દોસ્ત ઘરવખરીની સાથે કેટલી યાદો ગઈ,
પાણી તો વીત્યા સમયની જિંદગી તાણી ગયાં.

આ તબાહી ભૂલવી સહેલી નથી પણ તે છતાં,
તે છતાં સદભાગ્ય એ કે બસ… અમે જીવી ગયાં.

– કિરણસિંહ ચૌહાણ